HIRIAK ETA ZERUA. 3

Italo Calvino, Ezin ikusizko hiriak

Teclara ailegatzen denak ez du hirian ezer ikusten ia, haren aurrean baitaude taulesiak, zakutrapu oihalak, aldamioak, metalezko hezurdurak, kableetatik edo etxaburuetatik zintzilik dauden egurrezko zubiak, sokazko eskailerak, burdinazko zutabeak… Galdetuz gero: —Zergatik luzatzen da hainbeste Teclaren egitea? —pertzak altxatzeari, berun pendulak luzatzeari, edo pintzel luzeak gora eta behera mugitzeari utzi gabe, bertako biztanleek erantzuten dute: —Desegitea has ez dadin. Eta, aldamioak kenduta hiria pitzatzen eta apurretan xehetzen hasiko ote den beldurrez al dauden galdera entzunda, ahopean diote, presaka: —Ez hiria bakarrik. Erantzunarekin konforme ez, eta baten batek begia hesiaren zirrikitu batean pausatzen badu, garabiak goraka daramatzaten beste garabiak ikusten ditu, armazoiak armazoien barruan, zutabeei eusten dieten zutabeak. —Zertarako etengabeko egite hau? —galdetzen du—. Hiri bat egiteak zer helburu dauka, hiria bera ez bada? Non dago jarraitzen duzuen planoa, non proiektua? —Eguna bukatzen denean erakutsiko dizugu; orain ezin diogu lanari utzi —erantzuten dute. Ilundutakoan eteten da lana. Gauak itzaltzen du obra eremua. Izartsu dago gaua. —Hauxe da proiektua —esaten dute.